انواع شراب در ادبیات فارسی

    * می: شراب قرمز
    * باده: شراب به طور کل
    * نبیذ: می خرما
    * سیکی: می پرمایه و گیرا
    * صهبا: می سفید
    * مُل: لیکور، می معمولی را هم میگویند
    * بگماز: گونه‌ای می

نام انواع ظروفی که در زبان فارسی برای نوشیدن شراب و برخی دیگر از نوشیدنی‌های الکلی به کار می‌رود:

    * پیک: لیوانک شیشه‌ای عرق خوری
    * چَتوَر: بطری به اندازه یک چهارم شیشه‌های معمولی، چتول هم میگویند
    * پیمانه: لیوان باده خوری، رطل هم میگویند
    * جام: لیوان شیشه‌ای باده خوری
    * پیاله: کاسه کوچک بی پایه
    * تغار: آوند نسبتآ کوچک
    * مینا: شیشه باده خوری
    * ساغر: کاسه پایه دار
    * سبو: کاسه سفالی دسته دار
    * سبوچه: سبوی کوچک
    * تُنگ: آوند شیشه‌ای گردن باریک، صراحی هم گفته اند.
    * سَکره: تنگ سفالین بزرگ (از گویش لارستانی)
    * هَسی: تشت سفالین (از گویش لارستانی)
    * تَکوک: آوندهایی که به شکل جانوران درست می‌شده.
    * ساتگین: آوند شیشه‌ای بزرگ و استوار باده خوری
    * زیغال: جام شکم بزرگ یک نفره، قدح هم گفته اند.
    * پارچ: کاسه‌ای بزرگ که دور میگردانند.
    * قرابه: آوند شیشه‌ای شکم بزرگ
    * چمانه: نیم-کدوی تراشیده و نگارینی که با آن می میخوردند.
    * کوزه: آوند سفالین نسبتآ بزرگ
    * خُم: بزرگترین آوند باده سازی و باده خوری (در اصل خُنب بوده)
    * خمره: همان خم
    * بشکه:ضرف نسبتا حجیم
    * شرابه: بشکه شراب

آیلاس: پیاله شراب

    * نوشین: آیلاس نسبتا باریک و بلند